kënnen

Lëtzebuergesch

Conjugaisoun
Indicatif	Persoun	Présent	Prétérit	Passé composé	Plus-que-parfait
	ech	kann	konnt	hu(nn) konnt	hat konnt
	du	kanns	konnts	hues konnt	has konnt
	hien / hie***	kan	konnt	huet konnt	hat konnt
	mir	kënnen	konnten	hu(nn) konnt	hate(n) konnt
	dir / Dir	kënnt	konnt	hutt konnt	hat konnt
	si	kënnen	konnten	hu(nn) konnt	hate(n) konnt
Conditionnel		Présent simple	Présent composé	Passé
	ech	kéint	géif konnt	hätt konnt
	du	kéints	géifs konnt	häss konnt
	hien / hie* **	kéint	géif konnt	hätt konnt
	mir	kéinten	géife(n) konnt	hätte(n) konnt
	dir / Dir	kéint	géif konnt	hätt konnt
	si	kéinten	géife(n) konnt	hätte(n) konnt
Impératif
	Eenzuel	-
	Méizuel	-
* steet fir hien, hatt, si / ** am Fall vun der Eifeler Regel