klibberen

Lëtzebuergesch

Verb (r)(intrans.)

Bedeitung:

1. Mat enger Klibber oder Jarr duerch d'Duerf goen.

   D'Massendénger ginn all Joer fir Ouschtere klibberen.

2. Wann ee mat Rou soll gelooss ginn. (an der Roserei)

   Klibber mech dach nëmmen.

    Conjugaisoun vu(n) klibberen

Infinitif		klibberen
Participe		geklibbert
Hëllefsverb		hunn
		Eenzuel			Méizuel
		1. Persoun ech	2. Persoun du	3. Persoun hie(n)/si/hatt	1. Person mir	2. Persoun dir	3. Persoun si
Indicatif	Présent	klibberen	klibbers	klibbert	klibberen	klibbert	klibberen
	Passé composé	hu(nn) geklibbert	hues geklibbert	huet geklibbert	hu(nn) geklibbert	hutt geklibbert	hu(nn) geklibbert
	Plus-que-parfait	hat geklibbert	has geklibbert	hat geklibbert	hate(n) geklibbert	hat geklibbert	hate(n) geklibbert
	Futur simple	wäert klibberen	wäerts klibberen	wäert klibberen	wäerte(n) klibberen	wäert klibberen	wäerte(n) klibberen
	Futur antérieur	wäert geklibbert hunn	wäerts geklibbert hunn	wäert geklibbert hunn	wäerte(n) geklibbert hunn	wäert geklibbert hunn	wäerte(n) geklibbert hunn
Conditionnel	Présent composé	géif klibberen	géifs klibberen	géif klibberen	géife(n) klibberen	géift klibberen	géife(n) klibberen
	Passé	hätt geklibbert	häss geklibbert	hätt geklibbert	hätte(n) geklibbert	hätt geklibbert	hätte(n) geklibbert
Impératif	Affirmatif	—	klibber	—	—	klibbert	—
* (n) oder (nn) seet datt den n am Fall vun der Eifeler Regel ewechfällt.