Op den Inhalt sprangen

ginn

Vu Wiktionnaire
Conjugaisoun
IndicatifPersounPrésentPrétéritPassé composéPlus-que-parfait
echginngouf si ginnwar ginn
dugëssgoufsbass ginnwaars ginn
hien* / hie**gëttgoufass ginnwar ginn
mirginngoufensi ginnware ginn
dir / Dirgittgouftsidd ginnwaart ginn
siginngoufensi ginnware ginn
ConditionnelPrésent simplePrésent composéPassé
echgéifwier ginn
dugéifswiers ginn
hien* / hie **géifwier ginn
mirgéifenwiere ginn
dir / Dirgéiftwiert ginn
sigéifenwiere ginn
Impératif
Eenzuelgëff
Méizuelgitt
* steet fir hien, hatt, si / ** am Fall vun der Eifeler Regel

Verb (or)

Hëllefsverb

Aussprooch (IPA): [gɪn]

Bedeitung:

  1. (als intransitiivt Verb) sech entwéckelen, developpéieren
    Ech gi krank.
  2. (als transitiivt Verb) engem eppes reechen
    Gëff mir de Läffel!
  3. Hëllefsverb: hëlleft Passiv-Formen ze bauen
    Dat aalt Haus gëtt geschwënn ofgerass.
  4. Flexioun vum Verb goen
    Ech ginn an d'Stad.