leien

Vu Wiktionnaire

Lëtzebuergesch[änneren]

Conjugaisoun
Indicatif Persoun Présent Prétérit Passé composé Plus-que-parfait
ech leien louch hu geleeën hat geleeën
du läis louchs hues geleeën has geleeën
hien* / hie** läit louch huet geleeën hat geleeën
mir leien louchen hu geleeën hate geleeën
dir / Dir leit loucht hutt geleeën hat geleeën
si leien louchen hu geleeën hate geleeën
Conditionnel Persoun Présent simple Présent composé Passé
ech léich géif leien hätt geleeën
du léichs géifs leien häss geleeën
hien* / hie ** léich géif leien hätt geleeën
mir léichen géife leien hätte geleeën
dir / Dir léicht géift leien hätt geleeën
si léichen géife leien hätte geleeën
Impératif
Eenzuel Méizuel Participe passé geleeën
lei! leit!
* steet fir hien, hatt, si / ** am Fall vun der Eifeler Regel


Verb (or) (intrans.) Aussprooch (IPA): [ ]