Op den Inhalt sprangen

hëllefen

Vu Wiktionnaire
Conjugaisoun
Indicatif Persoun Présent Prétérit Passé composé Plus-que-parfait
ech hëllefen hu(nn) gehollef hat gehollef
du hëllefs hues gehollef has gehollef
hien* / hie** hëlleft huet gehollef hat gehollef
mir hëllefen hu(nn) gehollef hate(n) gehollef
dir / Dir hëlleft huet gehollef hat gehollef
si hëllefen hu(nn) gehollef hate(n) gehollef
Conditionnel Présent simple Présent composé Passé
ech wäert hëllefen
du wäerts hëllefen
hien* / hie ** wäert hëllefen
mir wäerte(n) hëllefen
dir / Dir wäert hëllefen
si wäerte(n) hëllefen
Impératif
Eenzuel hëllef
Méizuel hëlleft
* steet fir hien, hatt, si / ** am Fall vun der Eifeler Regel

Verb Aussprooch (IPA): [lb]


Wuertbildungen:
mathëllefen, bäihëllefen, ofhëllefen, ophëllefen