heekelen

Lëtzebuergesch

Eng Heekel

Verb (r)

Bedeitung:

1. Mat engem Heekelcrochet an engem Fuedem, Schläpper maachen déi zesummenhänken.

Iwwersetzungen

Däitsch: häkeln (de) Franséisch: faire du crochet (fr)

    Conjugaisoun vu(n) heekelen

Infinitif		heekelen
Participe		geheekelt
Hëllefsverb		hunn
		Eenzuel			Méizuel
		1. Persoun ech	2. Persoun du	3. Persoun hie(n)/si/hatt	1. Person mir	2. Persoun dir	3. Persoun si
Indicatif	Présent	heekelen	heekels	heekelt	heekelen	heekelt	heekelen
	Passé composé	hu(nn) geheekelt	hues geheekelt	huet geheekelt	hu(nn) geheekelt	hutt geheekelt	hu(nn) geheekelt
	Plus-que-parfait	hat geheekelt	has geheekelt	hat geheekelt	hate(n) geheekelt	hat geheekelt	hate(n) geheekelt
	Futur simple	wäert heekelen	wäerts heekelen	wäert heekelen	wäerte(n) heekelen	wäert heekelen	wäerte(n) heekelen
	Futur antérieur	wäert geheekelt hunn	wäerts geheekelt hunn	wäert geheekelt hunn	wäerte(n) geheekelt hunn	wäert geheekelt hunn	wäerte(n) geheekelt hunn
Conditionnel	Présent composé	géif heekelen	géifs heekelen	géif heekelen	géife(n) heekelen	géift heekelen	géife(n) heekelen
	Passé	hätt geheekelt	häss geheekelt	hätt geheekelt	hätte(n) geheekelt	hätt geheekelt	hätte(n) geheekelt
Impératif	Affirmatif	—	heekel	—	—	heekelt	—
* (n) oder (nn) seet datt den n am Fall vun der Eifeler Regel ewechfällt.