sinn

Lëtzebuergesch

Conjugaisoun
Indicatif	Persoun	Présent	Prétérit	Passé composé	Plus-que-parfait
	ech	sinn	war	si gewiescht	war gewiescht
	du	bass	waars	bass gewiescht	waars gewiescht
	hien* / hie**	ass	war	ass gewiescht	war gewiescht
	mir	sinn	waren	si gewiescht	ware gewiescht
	dir / Dir	sidd	waart	sidd gewiescht	waart gewiescht
	si	sinn	waren	si gewiescht	ware gewiescht
Conditionnel		Présent simple	Présent composé	Passé
	ech	wier		wier gewiescht
	du	wiers		wiers gewiescht
	hien* / hie **	wier		wier gewiescht
	mir	wieren		wiere gewiescht
	dir / Dir	wiert		wiert gewiescht
	si	wieren		wiere gewiescht
Impératif
	Eenzuel	sief
	Méizuel	sieft / sidd
* steet fir hien, hatt, si / ** am Fall vun der Eifeler Regel

Hëllefsverb

Verb

Aussprooch (IPA): [zin]

D'Verb sinn ass gläichzäiteg en Hëllefsverb, et ass intransitiv.

• Absolut: dréckt d'Existenz aus; op der Welt sinn
• Dréckt eng Realitéit aus; dat ass esou, mir sinn naass
• Onperséinlech; et ass eng Schan, et war eng Zäit
• Hëllefsverb: hëlleft Verben ze conjugéieren

• Den Terrain besteet aus engem rechteckege fräie Feld, deem seng Moossen net genormt sinn.
• An dëser Famill si se all al ginn.

Iwwersetzungen

Däitsch: sein (de) Färöesch: vera (fo) Franséisch: être (fr) Hollännesch: zijn (nl)

Lëtzebuergesch: sinn (lb) Limburgesch: zeen (li) Norwegesch: være (no) Portugisesch: ser (pt)

Russesch: быть (ru) Spuenesch: estar (es), ser (es) Ungaresch: lenni (hu)

Ripuaresch

Conjugaisoun
Indicatif	Persoun	Présent	Prétérit	Passé composé	Plus-que-parfait
	ich	sinn / ben	wor	sinn/ben jewäs(e)	wor jewäs(e)
	du	bess	wors	bess jewäs(e)	wors jewäs(e)
	hä, sei, et	ess	wor	ess jewäs(e)	wor jewäs(e)
	mir	sinn	wore	sinn jewäs(e)	wore jewäs(e)
	ehr / ühr	sitt	wort	sitt jewäs(e)	wort jewäs(e)
	sei	sinn	wore	sinn jewäs(e)	wore jewäs(e)
Conditionnel		Présent simple	Présent composé	Passé
	ich	wör		wör jewäs(e)
	du	wörs		wörs jewäs(e)
	hä, sei, et	wör		wör jewäs(e)
	mir	wöre		wöre jewäs(e)
	ehr / ühr	wört		wört jewäs(e)
	sei	wöre		wöre jewäs(e)
Impératif
	Eenzuel	bess
	Méizuel	sitt

Verb Aussprooch (IPA): [zɪn]

1. sinn

D'Verb "sinn" ass gläichzäiteg en Hëllefsverb, et ass intransitiv.

• Absolut: dréckt d'Existenz aus; op d'r Welt sinn
• Dréckt eng Realitéit aus; dat ess esu, mir sinn naaß
• Onperséinlech; et ess en Schand, et wor en Zigg
• Hëllefsverb: hëlleft Verben ze conjugéieren

• Et Spillfeld besteiht us enem rächteckije freie Feld, däm sing Moße net jenormp sinn.
• En hee dä Familich sinn se all alt jewudde.