ginn

Vu Wiktionnaire

Lëtzebuergesch[änneren]

Conjugaisoun
Indicatif Persoun Présent Prétérit Passé composé Plus-que-parfait
ech ginn gouf si ginn war ginn
du gëss goufs bass ginn waars ginn
hien* / hie** gëtt gouf ass ginn war ginn
mir ginn goufen si ginn ware ginn
dir / Dir gitt gouft sidd ginn waart ginn
si ginn goufen si ginn ware ginn
Conditionnel Présent simple Présent composé Passé
ech géif wier ginn
du géifs wiers ginn
hien* / hie ** géif wier ginn
mir géifen wiere ginn
dir / Dir géift wiert ginn
si géifen wiere ginn
Impératif
Eenzuel gëff
Méizuel gitt
* steet fir hien, hatt, si / ** am Fall vun der Eifeler Regel

Verb (or)

Hëllefsverb

Aussprooch (IPA): [gɪn]

Bedeitung:

  1. (als intransitiivt Verb) sech entwéckelen, developpéieren
    Ech gi krank.
  2. (als transitiivt Verb) engem eppes reechen
    Gëff mir de Läffel!
  3. Hëllefsverb: hëlleft Passiv-Formen ze bauen
    Dat aalt Haus gëtt geschwënn ofgerass.
  4. Flexioun vum Verb goen
    Ech ginn an d'Stad.